Lawang Sewu
Door: Danique Mulder
Blijf op de hoogte en volg Danique
19 April 2014 | Indonesië, Semarang
Weer een week voorbij en wat gaat de tijd snel. Vorige week zaterdag hebben we afgesproken met James en zijn vrienden. We hebben hem ontmoet in de Shopping Mall en hij is net zo groot als Jannik. Echt een grote reus! Hij woont samen met zijn vrouw in Semarang en ze komen allebei uit Texas. Ze wonen hier nu ongeveer 1 jaar en reizen over heel de wereld.
Samen met James, zijn vrouw en zijn vrienden hebben we eerst koffie gedronken in de Shopping Mall om vervolgens naar het huis met de duizend deuren te gaan (Lawang Sewu). Er gaan allerlei verhalen de rondte over dit huis. Het is in eerste instantie door Nederlanders gebouwd om te dienen als een treinstation. De Japanners hebben het vervolgens over genomen om Indonesische gevangenen in kelders te stoppen en te martelen. Hedendaags wordt het ook wel gezien als een spookhuis waar vele geesten ronddwalen, zelf Discovery Channel is hier geweest met een Ghost Hunters ploeg .Ook grappig om te zien waren de dakpannen die het huis bedekte, gemaakt door de dakpannenfabriek van Echt stond erop. Oma's dorpje gaat wereldwijd.
Nadat we een tour hadden gehad, waarvan Eline en ik maar de helft hebben gezien vanwege rondvliegende vleermuizen, hebben we de gids een dikke fooi gegeven van ongeveer 50.000 Rph (dat is 3.00 euro). Hij wilde het in eerste instantie niet aannemen maar toen we vertelde dat het oké was nam hij het toch aan. Hij was ons zeer dankbaar en begon te huilen en te bidden. De mensen verdienen hier zo weinig, sommige nog geen dollar per dag.
Nadat we onze gids hadden uitgezwaaid zijn we in de taxi gestapt op weg naar The Hills. Een chique restaurant, gebouw op een berg. Vanuit dit restaurant kijk je uit over de hele stad, prachtig uitzicht. Vervolgens zijn we daar door de buurt gereden. Wat een mega grote huizen liggen daar! Niet normaal! Het is duidelijk dat het hier de hogere klassen van de samenleving betreft. In de stad zelf zie je eigenlijk grotendeels armoede,twee heel verschillende werelden in één stad. Er is hier gewoon geen middenklasse.
Na de buurt te hebben verkent zijn we naar One-One geweest, een café waar allemaal "Bule's" komen. Tot overmaat van ramp heb ik met uitstappen mijn iPhone in de taxi laten liggen en natuurlijk wist niemand meer de naam van de chauffeur of het nummer van de taxi. Na wat bellen heeft een van James' favoriete obers de iPhone getraceerd en kwam de taxi chauffeur hem netjes terug brengen. James vertelde dat, als je je iPhone al kwijtraakt, je dat beter hier kunt doen dan waar ook in de wereld. De mensen zijn hier zo vriendelijk en behulpzaam, ze zouden zo iets duurs niet eens van je durven te stelen. Pff... Wat een opluchting was dat zeg. Daar mocht zeker een drankje op gedronken worden. De anderen zijn na het café nog naar een club gegaan, Eline en ik zijn toen naar huis gebracht door James. Het was een erg gezellige avond.
Afgelopen week ook weer veel indrukwekkende dingen meegemaakt op stage. Ik ben maandag voor het eerst meegegaan met de ambulance om een patiënt in kritieke toestand thuis op te halen. Eenmaal gearriveerd kwamen we bij een klein huisje dat helemaal was weggeduwd in de massa. Het was er erg vies en de zwerf katten liepen af en aan. Wat een schok voor mij hoe deze mensen hier leven. De man die we ophaalden was 60 jaar. Hij had een paar dagen geleden een operatie aan zijn heup ondergaan omdat deze gebroken was maar zijn familie had geen geld om hem te laten revalideren in het ziekenhuis dus werd hij thuis verzorgd. Omdat de familie zo arm is en onder slechte omstandigheden leeft heeft de man waarschijnlijk te weinig intake gehad waardoor hij helemaal is uitgedroogd. Op de terugweg werd de sirene van de ambulance aangezet, maar niemand gaat hier voor een ambulance aan de kant.
Ook dinsdag was een dag om niet te vergeten. Al vroeg in de ochtend werden er twee patiënten binnengebracht die gehecht moesten worden, een kind en een vrouw. Het jongetjes had zijn vingertopje en nagel erlangs hangen. De vrouw had zich in de palm van haar hand gesneden. Pff.. dat was wel even slikken zo vroeg in de ochtend op een nuchtere maag. De nagel van het kind werd er gewoon afgetrokken, daar kijken ze hier niet zo nauw naar. Het zijn net slachters, vooral onze Henri. Een verpleger die we hebben leren kennen op de SEH en waar we altijd een lekker bakkie koffie mee gaan drinken als het rustig is. 's Middags kwam een vrouw binnen met zwangerschapsvergiftiging. Ze zou een keizersnede krijgen. We hebben eerste toestemming gevraagd en na goedkeuring mochten we ons omkleden om naar de operatiekamer te gaan. Wat prachtig om te zien als een baby geboren wordt. Ik heb nog nooit zoiets gezien, geweldig! Het kindje werd meteen weg gehaald bij zijn moeder en de moeder werd meteen dicht gehecht. Nadat moeders bij was gekomen mocht ze haar kindje zien en borstvoeding geven, werd ons verteld door de anesthesioloog. Nadat ze de borst had gegeven zou ook de vader zijn kleine man voor het eerst mogen zien. Heel anders qua cultuur in vergelijking met Nederland, daar wordt het kindje meteen aan de ouders gegeven en is ook de vader aanwezig bij de keizersnede.
Op de Emergency is iedere dag interessant en gezellig. Het team is super aardig en laat ons iedere dag weer kennismaken met ander voedsel. We hebben al van alles gehad: tropische vruchtjes genaamd duku, een soort drop-achtig goedje in papier gewikkeld wat men eet als snoep, gefrituurde champignons, rijstcrackers uit Semarang en uit Yogyakarta, kikkers en loempia's. Woensdag hebben we de verjaardag gevierd van de anesthesioloog die dinsdag de keizersnede had uitgevoerd. Het team had super mooie en lekkere taartjes voor hem gehaald en samen hebben we na het zingen gebeden voor zijn leven en het geluk.
Woensdag avond zijn we uit geweest voor Jannik's verjaardag. Eerst hebben we lekker uitgegeten bij Toko Oen. Dit is een restaurant en winkel met typisch Nederland eten. Ze hebben: speculaas, spritsen, bokkepootjes, bitterballen, poffertjes en kroket. Waanzin! Nadat onze buikjes vol zaten zijn we naar de Club geweest. Daar hebben we lekker gezeten en drankjes gedaan tot het 00.00 uur was en we Jannik's verjaardag in konden luiden. Maar wat is een verjaardag nu zonder taart. Stiekem hebben we na een toilet bezoekje een regenboogtaart laten maken met Jannik's naam erop en een kaarsje. Daarna nog wat dansjes gedaan bij het podium en toen weer naar huis.
Gisteren heb ik de dames uitgezwaaid voor een weekendje Yogyakarta. Ik blijf lekker een weekendje chillen hier. Ben benieuwd naar hun ervaringen en heb al uit betrouwbare bron vernomen dat er sappige verhalen geschreven gaan worden. Dus lezers verheug je maar!
Volgende week zal ik weer een verhaal posten, sampai jumpa allemaal!
Samen met James, zijn vrouw en zijn vrienden hebben we eerst koffie gedronken in de Shopping Mall om vervolgens naar het huis met de duizend deuren te gaan (Lawang Sewu). Er gaan allerlei verhalen de rondte over dit huis. Het is in eerste instantie door Nederlanders gebouwd om te dienen als een treinstation. De Japanners hebben het vervolgens over genomen om Indonesische gevangenen in kelders te stoppen en te martelen. Hedendaags wordt het ook wel gezien als een spookhuis waar vele geesten ronddwalen, zelf Discovery Channel is hier geweest met een Ghost Hunters ploeg .Ook grappig om te zien waren de dakpannen die het huis bedekte, gemaakt door de dakpannenfabriek van Echt stond erop. Oma's dorpje gaat wereldwijd.
Nadat we een tour hadden gehad, waarvan Eline en ik maar de helft hebben gezien vanwege rondvliegende vleermuizen, hebben we de gids een dikke fooi gegeven van ongeveer 50.000 Rph (dat is 3.00 euro). Hij wilde het in eerste instantie niet aannemen maar toen we vertelde dat het oké was nam hij het toch aan. Hij was ons zeer dankbaar en begon te huilen en te bidden. De mensen verdienen hier zo weinig, sommige nog geen dollar per dag.
Nadat we onze gids hadden uitgezwaaid zijn we in de taxi gestapt op weg naar The Hills. Een chique restaurant, gebouw op een berg. Vanuit dit restaurant kijk je uit over de hele stad, prachtig uitzicht. Vervolgens zijn we daar door de buurt gereden. Wat een mega grote huizen liggen daar! Niet normaal! Het is duidelijk dat het hier de hogere klassen van de samenleving betreft. In de stad zelf zie je eigenlijk grotendeels armoede,twee heel verschillende werelden in één stad. Er is hier gewoon geen middenklasse.
Na de buurt te hebben verkent zijn we naar One-One geweest, een café waar allemaal "Bule's" komen. Tot overmaat van ramp heb ik met uitstappen mijn iPhone in de taxi laten liggen en natuurlijk wist niemand meer de naam van de chauffeur of het nummer van de taxi. Na wat bellen heeft een van James' favoriete obers de iPhone getraceerd en kwam de taxi chauffeur hem netjes terug brengen. James vertelde dat, als je je iPhone al kwijtraakt, je dat beter hier kunt doen dan waar ook in de wereld. De mensen zijn hier zo vriendelijk en behulpzaam, ze zouden zo iets duurs niet eens van je durven te stelen. Pff... Wat een opluchting was dat zeg. Daar mocht zeker een drankje op gedronken worden. De anderen zijn na het café nog naar een club gegaan, Eline en ik zijn toen naar huis gebracht door James. Het was een erg gezellige avond.
Afgelopen week ook weer veel indrukwekkende dingen meegemaakt op stage. Ik ben maandag voor het eerst meegegaan met de ambulance om een patiënt in kritieke toestand thuis op te halen. Eenmaal gearriveerd kwamen we bij een klein huisje dat helemaal was weggeduwd in de massa. Het was er erg vies en de zwerf katten liepen af en aan. Wat een schok voor mij hoe deze mensen hier leven. De man die we ophaalden was 60 jaar. Hij had een paar dagen geleden een operatie aan zijn heup ondergaan omdat deze gebroken was maar zijn familie had geen geld om hem te laten revalideren in het ziekenhuis dus werd hij thuis verzorgd. Omdat de familie zo arm is en onder slechte omstandigheden leeft heeft de man waarschijnlijk te weinig intake gehad waardoor hij helemaal is uitgedroogd. Op de terugweg werd de sirene van de ambulance aangezet, maar niemand gaat hier voor een ambulance aan de kant.
Ook dinsdag was een dag om niet te vergeten. Al vroeg in de ochtend werden er twee patiënten binnengebracht die gehecht moesten worden, een kind en een vrouw. Het jongetjes had zijn vingertopje en nagel erlangs hangen. De vrouw had zich in de palm van haar hand gesneden. Pff.. dat was wel even slikken zo vroeg in de ochtend op een nuchtere maag. De nagel van het kind werd er gewoon afgetrokken, daar kijken ze hier niet zo nauw naar. Het zijn net slachters, vooral onze Henri. Een verpleger die we hebben leren kennen op de SEH en waar we altijd een lekker bakkie koffie mee gaan drinken als het rustig is. 's Middags kwam een vrouw binnen met zwangerschapsvergiftiging. Ze zou een keizersnede krijgen. We hebben eerste toestemming gevraagd en na goedkeuring mochten we ons omkleden om naar de operatiekamer te gaan. Wat prachtig om te zien als een baby geboren wordt. Ik heb nog nooit zoiets gezien, geweldig! Het kindje werd meteen weg gehaald bij zijn moeder en de moeder werd meteen dicht gehecht. Nadat moeders bij was gekomen mocht ze haar kindje zien en borstvoeding geven, werd ons verteld door de anesthesioloog. Nadat ze de borst had gegeven zou ook de vader zijn kleine man voor het eerst mogen zien. Heel anders qua cultuur in vergelijking met Nederland, daar wordt het kindje meteen aan de ouders gegeven en is ook de vader aanwezig bij de keizersnede.
Op de Emergency is iedere dag interessant en gezellig. Het team is super aardig en laat ons iedere dag weer kennismaken met ander voedsel. We hebben al van alles gehad: tropische vruchtjes genaamd duku, een soort drop-achtig goedje in papier gewikkeld wat men eet als snoep, gefrituurde champignons, rijstcrackers uit Semarang en uit Yogyakarta, kikkers en loempia's. Woensdag hebben we de verjaardag gevierd van de anesthesioloog die dinsdag de keizersnede had uitgevoerd. Het team had super mooie en lekkere taartjes voor hem gehaald en samen hebben we na het zingen gebeden voor zijn leven en het geluk.
Woensdag avond zijn we uit geweest voor Jannik's verjaardag. Eerst hebben we lekker uitgegeten bij Toko Oen. Dit is een restaurant en winkel met typisch Nederland eten. Ze hebben: speculaas, spritsen, bokkepootjes, bitterballen, poffertjes en kroket. Waanzin! Nadat onze buikjes vol zaten zijn we naar de Club geweest. Daar hebben we lekker gezeten en drankjes gedaan tot het 00.00 uur was en we Jannik's verjaardag in konden luiden. Maar wat is een verjaardag nu zonder taart. Stiekem hebben we na een toilet bezoekje een regenboogtaart laten maken met Jannik's naam erop en een kaarsje. Daarna nog wat dansjes gedaan bij het podium en toen weer naar huis.
Gisteren heb ik de dames uitgezwaaid voor een weekendje Yogyakarta. Ik blijf lekker een weekendje chillen hier. Ben benieuwd naar hun ervaringen en heb al uit betrouwbare bron vernomen dat er sappige verhalen geschreven gaan worden. Dus lezers verheug je maar!
Volgende week zal ik weer een verhaal posten, sampai jumpa allemaal!
-
19 April 2014 - 13:17
Nellie En Ted:
Hebbe net dien verslaag gelaese, klasse
Idderen daag waal wet anders en spannnend wat gebeurd
wee zeen mekaar morge weer. -
19 April 2014 - 13:34
Nellie En Ted:
Heb de foto's auck geseen, maar wat enne bras, is det aete, mam zoel ut neet aete en ich auck neet dink ich -
19 April 2014 - 15:04
ADO Fan:
Hi Danique wat een indrukwekkend verslag!
En wij maar klagen over hoe wij hier de gezondheids zorg geregeld hebben!
Je komt er pas achter als je het zelf ondervindt zoals in Indonesie
Fantastisch dat je overal mee mag draaien en kijken.
Laat je Iphone niet in Jakarta, Bandung, Yogyakarta. in een taxi liggen dan ben je het zeker kwijt
Geniet ervan ik hou Steven wel bezig!
Ado en Ajax Fan
-
19 April 2014 - 19:02
Mia:
Wat geweldig dat je weer je IPhone terug hebt gekregen. Groetjes van Martien en Mia. -
19 April 2014 - 19:58
Margo:
Ha, wat een verhaal al weer. Je maakt heel wat mee daar. Had ook al wat gehoord van pap en mam.
En wat een geluk dat je je iphone terug hebt. Heel leuk om via deze site jou te volgen. Groetjes, Margo -
21 April 2014 - 19:40
Steven:
hi schat,
leuk dat ik nu een verhaal heb gelezen waarvan ik het inhoud nog niet wist ;)
fijn dat ze niet moeilijk doen in het ziekenhuis en dat jullie veel mogen zien en doen.
haha leuk om te horen dat alles goedkoop is daar, kunnen jullie lekker veel leuke dingen doen.
wel fijn dat James jou telefoon terug heeft geregeld.
gr steven xxx -
22 April 2014 - 14:53
Truus The En Sjors:
Wat een leuk verhaal Danique en wat je al weer allemaal gezien en beleefd hebt echt super.
Ja die baby was om op te vreten wat een schatje.
Ben weer erg benieuwd naar je volgende verhaal.
Dikke kus. -
26 April 2014 - 13:35
Theo En Leontine:
Danique eindelijk ook van ons een reactie op je mooie reisverslag, we genieten van bijgaande foto's en verheugen ons al op je volgende ervaringen. In je outfit lijk je zelf wel de specialist/dokter !!! Wij hebben hier Barcelona uitgekamd, kei vermoeiend en zakken morgen verder af langs de kust.
Je hoort weer van ons als we wifi hebben
veel plezier T&L10
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
