Selamat Jalan!
Door: Danique Mulder
Blijf op de hoogte en volg Danique
28 Juni 2014 | Indonesië, Semarang
Het laatste verhaal vanuit Semarang is bij deze een feit en wat is de tijd gevlogen!
Afgelopen weken hebben we ons allemaal nog een beetje verdeeld over de afdelingen naar keuze. Daarbij heb ik op de SEH gestaan. Het blijft steeds weer verschrikkelijk om te zien hoe sommige mensen hier behandeld worden omdat ze geen geld hebben, dat is gewoon niet om aan te zien. Met geld kun je hier daadwerkelijk overal komen en zonder geld helemaal nergens.
Tussen stage door zijn we ook weer druk in de weer geweest. Zo hebben we ons visum voor de laatste keer laten verlengen bij de emigratiedienst, en dat blijft toch een op-en-neer gereis van hot naar her zonder enige reden omdat ze het daar volgens mij gewoon leuk vinden om ons terug te zien komen.
Daarnaast hebben we een boeiend en confronterend dagje geschiedenis gehad door een bezoek te brengen aan het militaire museum van Semarang dat samen met de residentie van de gouverneurs van vroeger en nu, een kathedraal en het voormalige hoofdkantoor van de NIS (Nederlandsch -Indische-Spoorwegmaatschappij) gelegen is rond het Tugu Muda monument. Dit monument is opgericht ter nagedachtenis aan de jongens die sneuvelden tijdens de vijfdaagse oorlog tegen de Japanners. Het militaire museum was boeiend, waarna we ons dagje hebben voort gezet door het Ereveld Candi te bezoeken. Dit Ereveld is door de T-Brigade aangelegd voor hun gesneuvelde kameraden. Het is het enige Ereveld in Java waar alleen maar militairen begraven liggen. Aan de ene kant was het zien van dit Ereveld met de velen Nederlandse namen en gebeden erg mooi maar ook erg triest. Velen datums op de grafstenen kwamen van 1924 niet verder dan 1948. In het midden van het Ereveld was een wit kruis zichtbaar met de tekst: ‘Ter herinnering aan onze gevallen makkers’. Het was een erg indrukwekkende dag.
Om er niet geheel een triest verhaal van te maken kan ik ook vertellen dat we ‘viel spass’ hebben beleeft in het waterpark Waterblaster. Die lol was de volgende dag dan ook goed voelbaar in de spieren. Van de week zijn we ook bij een Nederlander en zijn gezin wezen eten, die we bij toeval ergens hebben ontmoet. Daar hebben we echt weer eens op Nederlandse wijze gegeten. Heerlijk met z’n allen aan tafel met de pannen eten aan een mooi gedekte eettafel. We hebben lekker gehakt met boontjes en aardappel gehad! En natuurlijk kon als toetje èchte griesmeelpap niet ontbreken.
Ook indrukwekkend was het bezoek aan het Kariati ziekenhuis. Dit is het grootste governmental hospital van heel midden-java en moet deze regio dan ook dienen. Zoals al eerder benoemd delen ze de ziekenhuizen hier naar klassen in. De klasse zegt iets over de mogelijkheden tot onderzoek en behandeling, het Kariati is een A-klasse ziekenhuis. In vergelijking is Panti Wilasa een C-klasse ziekenhuis. Het kariati ziekenhuis komt er dicht bij onze ‘Nederlandse’ ziekenhuizen in de buurt, in sommige opzichten zeker beter! Alles is er erg goed georganiseerd, van de dossiers tot de verdeling van patiënten (infectious versus non-infectious) tot het evacuatieplan bij brand waarbij 4 verschillende kleuren helmen aangeven wat de daarvoor toegewezen persoon voor taken uit moet voeren.
De afgelopen week stond ook in het teken van afscheid nemen: van het ziekenhuis, de mensen hier die we onze vrienden hebben mogen noemen na verloop van tijd, alle lieverds van de homestay en de vertrouwde plekken.
Vandaag heb ik dan toch ook echt mijn groepje uitgezwaaid die nu allen onderweg zijn naar Bali, selamat jalan en ik zie jullie weer in ons koude kikkerlandje. Over een weekje sta ik gelukkig ook weer op het vliegveld om mijn lieverd weer in de armen te sluiten, ik kan niet wachten!!
Al-met-al kun je toch wel zeggen dat we hier erg veel hebben geleerd, professioneel maar zeer zeker ook persoonlijk. Deze ervaring heeft mijn kijk op de wereld veranderd, me doen beseffen hoe goed we het wel niet hebben in Nederland en me laten inzien dat er zoveel te leren valt in een totaal andere wereld. Zoals de uitspraak in een boek over Semarang ooit luidde: "We zitten allemaal opgesloten in ons eigen leven, veroordeeld tot een bepaalde plek in een bepaalde tijd. Er zijn zoveel werelden waarin je niet leeft. Wie leest, reist of op andere manieren om zich heen kijkt, ontdekt heel veel andere werelden. Dat is een verrijking en tevens ook iedere keer weer een confrontatie met je eigen onmogelijkheden".
Met deze quote sluit ik dan ook af, heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhalen en voor wie er geen genoeg van kan krijgen kan mij ook nog volgen tijdens mijn reis door Java en Bali samen met Steven. Anders zeg ik selamat tinggal en tot ziens in Nederland!
Afgelopen weken hebben we ons allemaal nog een beetje verdeeld over de afdelingen naar keuze. Daarbij heb ik op de SEH gestaan. Het blijft steeds weer verschrikkelijk om te zien hoe sommige mensen hier behandeld worden omdat ze geen geld hebben, dat is gewoon niet om aan te zien. Met geld kun je hier daadwerkelijk overal komen en zonder geld helemaal nergens.
Tussen stage door zijn we ook weer druk in de weer geweest. Zo hebben we ons visum voor de laatste keer laten verlengen bij de emigratiedienst, en dat blijft toch een op-en-neer gereis van hot naar her zonder enige reden omdat ze het daar volgens mij gewoon leuk vinden om ons terug te zien komen.
Daarnaast hebben we een boeiend en confronterend dagje geschiedenis gehad door een bezoek te brengen aan het militaire museum van Semarang dat samen met de residentie van de gouverneurs van vroeger en nu, een kathedraal en het voormalige hoofdkantoor van de NIS (Nederlandsch -Indische-Spoorwegmaatschappij) gelegen is rond het Tugu Muda monument. Dit monument is opgericht ter nagedachtenis aan de jongens die sneuvelden tijdens de vijfdaagse oorlog tegen de Japanners. Het militaire museum was boeiend, waarna we ons dagje hebben voort gezet door het Ereveld Candi te bezoeken. Dit Ereveld is door de T-Brigade aangelegd voor hun gesneuvelde kameraden. Het is het enige Ereveld in Java waar alleen maar militairen begraven liggen. Aan de ene kant was het zien van dit Ereveld met de velen Nederlandse namen en gebeden erg mooi maar ook erg triest. Velen datums op de grafstenen kwamen van 1924 niet verder dan 1948. In het midden van het Ereveld was een wit kruis zichtbaar met de tekst: ‘Ter herinnering aan onze gevallen makkers’. Het was een erg indrukwekkende dag.
Om er niet geheel een triest verhaal van te maken kan ik ook vertellen dat we ‘viel spass’ hebben beleeft in het waterpark Waterblaster. Die lol was de volgende dag dan ook goed voelbaar in de spieren. Van de week zijn we ook bij een Nederlander en zijn gezin wezen eten, die we bij toeval ergens hebben ontmoet. Daar hebben we echt weer eens op Nederlandse wijze gegeten. Heerlijk met z’n allen aan tafel met de pannen eten aan een mooi gedekte eettafel. We hebben lekker gehakt met boontjes en aardappel gehad! En natuurlijk kon als toetje èchte griesmeelpap niet ontbreken.
Ook indrukwekkend was het bezoek aan het Kariati ziekenhuis. Dit is het grootste governmental hospital van heel midden-java en moet deze regio dan ook dienen. Zoals al eerder benoemd delen ze de ziekenhuizen hier naar klassen in. De klasse zegt iets over de mogelijkheden tot onderzoek en behandeling, het Kariati is een A-klasse ziekenhuis. In vergelijking is Panti Wilasa een C-klasse ziekenhuis. Het kariati ziekenhuis komt er dicht bij onze ‘Nederlandse’ ziekenhuizen in de buurt, in sommige opzichten zeker beter! Alles is er erg goed georganiseerd, van de dossiers tot de verdeling van patiënten (infectious versus non-infectious) tot het evacuatieplan bij brand waarbij 4 verschillende kleuren helmen aangeven wat de daarvoor toegewezen persoon voor taken uit moet voeren.
De afgelopen week stond ook in het teken van afscheid nemen: van het ziekenhuis, de mensen hier die we onze vrienden hebben mogen noemen na verloop van tijd, alle lieverds van de homestay en de vertrouwde plekken.
Vandaag heb ik dan toch ook echt mijn groepje uitgezwaaid die nu allen onderweg zijn naar Bali, selamat jalan en ik zie jullie weer in ons koude kikkerlandje. Over een weekje sta ik gelukkig ook weer op het vliegveld om mijn lieverd weer in de armen te sluiten, ik kan niet wachten!!
Al-met-al kun je toch wel zeggen dat we hier erg veel hebben geleerd, professioneel maar zeer zeker ook persoonlijk. Deze ervaring heeft mijn kijk op de wereld veranderd, me doen beseffen hoe goed we het wel niet hebben in Nederland en me laten inzien dat er zoveel te leren valt in een totaal andere wereld. Zoals de uitspraak in een boek over Semarang ooit luidde: "We zitten allemaal opgesloten in ons eigen leven, veroordeeld tot een bepaalde plek in een bepaalde tijd. Er zijn zoveel werelden waarin je niet leeft. Wie leest, reist of op andere manieren om zich heen kijkt, ontdekt heel veel andere werelden. Dat is een verrijking en tevens ook iedere keer weer een confrontatie met je eigen onmogelijkheden".
Met deze quote sluit ik dan ook af, heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhalen en voor wie er geen genoeg van kan krijgen kan mij ook nog volgen tijdens mijn reis door Java en Bali samen met Steven. Anders zeg ik selamat tinggal en tot ziens in Nederland!
-
28 Juni 2014 - 11:59
Ted En Nellie:
Danique een geweldig verslag. Hier kan iedereen zijn lering uit trekken.
Mooi dat alles zo leerzaam/indrukwekkend is en was, naast alle fun momenten
Good gedaon maedje -
29 Juni 2014 - 14:10
Jacques:
Hoi Danique, prachtig verhaal en geweldig wat je hebt mogen meemaken en ervaren. Dit verrijkt je leven weer. En geniet ook nog de komende tijd van jullie mooie rondreis. Wie weet ontmoeten jullie Elise nog. Geniet ervan en tot ziens.
Groeten, Jacques -
29 Juni 2014 - 19:32
Jeanne:
Heej Danique.
Geweldig verslag, henneveere!!
Ik beleef als ik de verslagen lees mijn reis weer van vorig jaar. Bromo, Ereveld en zoveel indrukken die jij ook opgedaan hebt. Wat heb jij een dosis ervaring opgedaan, helemaal super.
Geniet nog van de komende tied met dien liefje en ik hoor wel weer van je.
(Leeft donkie nog???) Jeanne xxx
-
01 Juli 2014 - 08:06
Leontine:
Nou Danique behalve in de gezondheidszorg zou je ook makkelijk wat met de schrijverij kunnen gaan doen,
want het klinkt als een klok.
In Indonesia is er tijdens de bevrijdingsoorlog, voor hun na 1945, veel ellende geweest.
Ja ook wij Nederlanders hebben oorlog gevoerd !
Geniet van de komende vakantie met Steven en we blijven je volgen !
Groetjes Leontine
-
01 Juli 2014 - 23:20
Steven:
Hi schat,
Leuk dat je zelf mocht bepalen op welke afdeling je wou staan.
Ik zag op de foto's dat je militaire spullen wel leuk vind haha.
Grappig met die helmen dat wist ik niet want ik vroeg me al af waar die voor waren want zoals je weet kijk ik eerst naar de foto's haha :)
Leuk verhaal heb je weer schreven.
Ik kan niet wachten tot ik bij jou ben.
Gr. Steven xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
